خلاصه زندگی نامه امام خمینی(ره)

رهبر و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، فقیه و عارف تولد در30 شهریور 1281 (20 جمادی الثانی 1320 ق برابر 24 سپتامبر 1902 م)، در شهر خمین متولد شد و در 14 خرداد 1368 در بیمارستان قلب تهران درگذشت.
روح الله مصطفوی  مشهور به موسوی خمینی، فرزند سید مصطفی موسوی در پنج ماهگی پدرش را از دست داد. خوانین تحت حمایت عمال حکومت وقت، پدرش را در مسیر خمین - به اراک به شهادت رساندند. بستگان وی برای اجرای حکم الهی قصاص به تهران (دارالحکومه وقت) رهسپار شدند و برای اجرای عدالت اصرار ورزیدند تا قاتل قصاص گردید.

دوران کودکی را تحت سرپرستی مادرش(بانو هاجر) از نوادگان آیت الله خوانساری(صاحب زیده التصانیف)، و نزد عمه اش (صاحبه خانم) سپری کرد، ولی او در پانزده سالگی هم مادر و هم عمه اش را از دست داد.
از نوجوانی به تحصیل معارف روز و علوم مقدماتی و سطح حوزه های دینیه و از جمله ادبیات عرب، منطق و فقه و اصول پرداخت و نزد معلمین و علمای منطقه چون (میرزا محمود افتخار العلماء، حاج میرزا نجفی خمینی، آیت الله شیخ علی محمد بروجردی، آیت الله محمد گلپایگانی و آیت الله عباس اراکی و بیش از همه نزد برادر بزرگش آیت الله سید مرتضی پسندیده) فرا گرفت و در سال 1298 عازم حوزه علمیه اراک شد. پس از تحصیل بسیاری از دروس در اراک، عازم حوزه علمیه قم شد. در قم، در علوم فلسفه و اخلاق استادان او آیت الله محمد علی شاه آبادی و آقای سید ابوالحسن حکیم حائری یزدی و آقا میر سید علی کاشانی بودند. ایشان در همان اوان در دروس فقه و اصول آیت الله عبدالکریم حائری یزدی و آیت الله یثربی حضور و به مراتب فقه و اصول احاطه یافت و به اجتهاد رسید.

در سال 1393 ق، که آیت الله عبدالکریم حائری یزدی درگذشت آیت الله العظمی خمینی دیگر خود یکی از فضلا و مدرسین حوزه علمیه قم به ویژه در رشته فلسفه، تهذیب نفس و اخلاق گردیده بود که بعدها در تدریس فقه و اصول فقه نیز نام آور شد. ایشان که در همان زمان با محافل و شخصیت های ضد درباری ارتباط کامل داشت، در مبارزه علیه حکومت رضاخان در حد اقتضای سن خود کوشش می نمود. ایشان علیه رژیم فرزند رضا خان نیز مبارزه و افشاگری می کرد و بعد از رحلت آیت الله عبدالکریم حائری یزدی، آیت الله حسن بروجردی را در حد امور و مسائل یاری رساند. بعد از درگذشت آیت الله بروجردی حوزه علمیه قم و محافل روحانی دیگر او را به عنوان (آیت الله العظمی خمینی) شناختند.

در سال 1340 با تشکیل انجمن های ایالتی و ولایتی و طرح لوایح شش گانه شاه، امام خمینی مخالفت قاطع خود را علیه رژیم آغاز کرد. با پیش آمدن واقعه خونین 15 خرداد ایشان به دنبال نطقی که علیه رژیم ایراد نمود، دستگیر و به پادگان عشرت آباد تهران منتقل شد. یک سال پس از آزادی، مجدداً در مخالفت با “کاپیتولاسیون” سخنرانی ایراد کرد که منجر به تبعید ایشان در سیزده آبان سال 1344 به ترکیه شد. مدتی بعد امام از ترکیه به عراق منتقل شد و قریب به پانزده سال به حالت تبعید در نجف اشرف به سر برد. سرانجام پس از شهادت پسرشان – آیت الله سید مصطفی خمینی به دست رژیم و پس از آن که از عراق به پاریس رفت - با فرار شاه، در 12 بهمن 1357 با ورودشان به خاک میهن، استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی را برای مردم ایران به ارمغان آوردند و در 22 بهمن ماه 1357 با حمایت توده های میلیونی مردم، رژیم شاهنشاهی در ایران را سرنگون ساخت و برای نخستین بار در ایران حکومت جمهوری اسلامی را برقرار نمود و به عنوان ولی فقیه همه ی مسلمانان جهان به رسمیت شناخته شد. امام خمینی ده سال پس از تاسیس جمهوری اسلامی ایران در ایران و هدایت انقلاب اسلامی در این مدت در چهاردهم خرداد سال 1368 در تهران درگذشت.

منبع:سایت موسسه فرهنگی تبیان