مسئله ى‌ انتظار كه جزء لاينفك مسئله ى‌ مهدويت است، از آن كليدواژ های اصلى فهم دين و حركت اساسى و عمومى و اجتماعى امت اسامى به سمت اهداف والاى اسلام است؛

انتظار يعنى ترقب، يعنى مترصد يك حقيقتى كه قطعى است، بودن؛ اين معناى انتظار است.

انتظار يعنى اين آينده حتمى و قطعى است؛ بخصوص انتظارِ يك موجود حىّ و حاضر؛
اين خيلى مسئله ى‌ مهمى است. اينجور نيست كه بگويند كسى متولد خواهد شد، كسى به وجود خواهدآمد؛ نه، كسى است كه هست، وجود دارد، حضور دارد، در بين مردم است. در روايت دارد كه مردم، او را می بينند، همچنانى كه او مردم را می بيند، منتها نمي شناسند.

در بعضى از روايات تشبيه شده است به حضرت يوسف كه برادران او را می ديدند، بين آنها بود، در كنار آنها بود، روى فرش آنها راه ميرفت، ولى نمي شناختند.
يك چنين حقيقت بارز، واضح و برانگيزاننده اى؛ اين كمك می کند به معناى انتظار.
اين انتظار را بشريت نياز دارد، امت اسلامى به طريق اولی نياز دارد.
اين انتظار،تكليف بر دوش انسان مي گذارد.
وقتى انسان يقين دارد كه يك چنين آينده اى هست؛ همچنانى كه در آيات قرآن هست: «و لقد كتبنا فى الزّبور من بعد الذّكر انّ الارض يرثها عبادى الصّالحون. انّ فى هذا لبلاغا لقوم عابدين » - مردمانى كه اهل عبوديت خدا هستند، مي فهمند - بايد خود را آماده كنند، بايد منتظر و مترصد باشند. انتظار لازمه اش آماده سازى خود هست.

 از بیانات رهبر معظم انقلاب