بسمه تعالی

“رهبر انقلاب در دیدار بمناسبت 13 آبان :

هيچ‌كس نبايد اين مجموعه‌ى مذاكره‌كنندگان ما را با مجموعه‌ى شامل آمريكا - همان شش دولت، به‌اصطلاح پنج بعلاوه‌ى يك - سازش‌كار بداند؛ اين غلط است؛ اينها مأموران دولت جمهورى اسلامى ايران هستند، اينها بچّه‌هاى خودمان هستند، بچّه‌هاى انقلابند؛ يك مأموريّتى را دارند انجام مي دهند. كار سختى هم هست [كه‌] بر عهده‌ى اينها است؛ دارند با تلاش فراوان آن كارى را كه بر عهده‌ى آنها است انجام ميدهند. بنابراين نبايد مأمورى را كه مشغول يك كارى است و مسئول يك فرايندى است مورد تضعيف يا توهين يا بعضى از تعبيراتى كه گاهى شنيده ميشود - كه اينها سازش‌كارند، و مانند اينها - قرار داد؛ نه، اين حرفها نيست. اين را هم توجّه داشته باشيد، اين مذاكره‌اى كه امروز دارد انجام مي گيرد با شش كشور - كه آمريكا هم جزو اين شش كشور است - فقط در مورد مسائل هسته‌اى است و لاغير. بنده هم اوّلِ امسال در مشهد مقدّس در سخنرانى گفتم [كه‌] مذاكره در موضوعات خاص اشكالى ندارد؛ منتها گفتم من اعتماد ندارم، خوشبين نيستم به مذاكره، لكن ميخواهند مذاكره كنند، بكنند؛ ما هم به اذن‌الله ضررى نميكنيم.”

………..

اين توصيه‌ى قبلى خودمان را باز هم تكرار مي كنيم: به دشمنى كه لبخند مي زند، اعتماد نكنيد؛ اين را ما به مسئولينمان، به بچّه‌هاى خودمان، فرزندان خودمان - اينهايى كه در مسئله‌ى ديپلماسى مشغول كار هستند، بچّه‌هاى مايند، جوانهاى خود مايند - [توصيه ميكنيم‌]؛ توصيه‌ى ما به اينها اين است: مراقب باشيد لبخند فريبگرانه شما را دچار اشتباه نكند، دچار خطا نكند؛ ريزه‌كارى‌هاى كار دشمن را ببينيد.

متن کامل سخنرانی

انسانیت معنا پیدا نمی کرد…

اگر زن با اين خصوصيات در عالمِ وجود نبود، انسانيت معنا پيدا نمي‏كرد. اين، معناي ارزش زن و تشخص زن است؛ چيزي كه مغز متحجرِ مادي غربي‏ها نمي‏تواند آن را بفهمد. كساني كه از دين و معنويت بهره‏ اي نبرده‏ اند، نمي‏توانند چنين عظمتي را درك كنند. آن‏هايي كه شاخصه ‏ی زن را در زيور و آرايش و سبك‏سري و بازيچه قرار گرفتن در دست مردان مي‏دانند، نمي‏توانند اساس هويت زنانه را در منطق اسلام و در نظر اسلام درك كنند.

25/3/1384

دل را ز بی خودی سر از خود رميـدن است

جــان را هـواي از قفــس تن پـريــدن است

از بيم مـرگ نيست كـه سـرداده ام فغــــان

بانگ جرس زشـوق به منزل رسيدن اسـت

دستـم نمي رسـد كه دل از ســينه بركنـم

باری عـــلاج شــكر گريبـان دريــــدن اسـت

شامم سيه تر است زگيســوي سـركشـت

خورشيـــد مــن برآی كه وقت دميدن اسـت

ســـوی تـــو ای خلاصــــه گـلـزار زنـــدگـی

مـــرغ نـگــه در آرزوی پــركشيــــدن اســت

بگـــرفـت آب و رنــگ زفـــيـض حضـــور تــــو

هرگـل در اين چمن كه سـزاوار ديـدن اسـت

با اهـــل درد شرح غــــم خود نمـــي كنـــم

تقـــدير قصـــه دل مــــن ناشنــــيدن اسـت

آن را كه لـــب به جام هوس گشـت آشــــنا

روزي “امين” سزا لب حسرت گزيـــدن است

اشعار مقام معظم رهبری

کوه استواری از ایمان، چشمه جوشانی از عاطفه

زن با نقاط قوّت زنانه‏ ي خود- كه خداي متعال در وجود او به وديعه گذاشته و مخصوص زن است- همراه با ايمان عميق، همراه با استقرار ناشي از اتكاء به خداوند، و همراه با عفت و پاك‏دامني- كه فضاي پيرامون او را نورانيت مي‏ بخشد- مي‏تواند در جامعه يك نقش استثنائي اين‏گونه ايفا كند؛ هيچ مردي قادر به ايفاي چنين نقشي نيست. مثل كوه استواري از ايمان، درعين‏ حال مثل چشمه‏ ي جوشاني از عاطفه و محبت و احساسات زنانه، تشنگان و محتاجان نوازش را از چشمه‏ ي صبر و حوصله و عاطفه‏ ي خود سيراب مي‏كند. انسانها در چنين آغوش پُربركتي مي‏توانند تربيت شوند.

25/3/1384

انسان نماز را خوب بخواند، با توجه بخواند، حضور قلب داشته باشد. حضور قلب يعنى انسان از آنچه كه ميگويد و آنچه كه در ذهنش ميگذرد و بر زبانش جارى ميشود، غافل نباشد؛ اينجور نباشد كه نفهمد. مثلاً من كه حالا دارم با شما حرف ميزنم، خب، شما مخاطبيد. انسان توجه دارد كه يك مخاطبى دارد و دارد گوش ميكند و دارد حرف ميزند. در نماز هم همين جور باشد؛ يك مخاطبى داشته باشيم، با او حرف بزنيم. من حتّى عرض ميكنم اگر كسى معناى نماز را هم نداند، اصلاً هيچ نداند معناى اين عبارات چيست، اما همين قدر بداند دارد با يكى حرف ميزند، دارد با خدا حرف ميزند، اين قضيه انسان را نزديك ميكند - «قربان كلّ تقىّ»- اين خودش مقرب است؛ تا اينكه حالا مثل ماها كه معنايش را ميدانيم و تفسيرش را ميدانيم و چندين كتاب درباره‌اش خوانده‌ايم، اما وقتى كه نماز ميخوانيم، بالمرّه يادمان ميرود كه چه كار داريم ميكنيم. به قول صائب - حالا شعرش يادم نمى‌آيد، اما مضمونش اين است - غير از خدا كه به يادت نمى‌آيد، هر چى ديگر توى نماز يادت مى‌آيد؛ گم كرده باشى، پيدا ميكنى. ۱۳۹۰/۰۱/۲۳

حضور قلب و توجه، كارى است كه به تمرين احتياج دارد. كسانى كه اين كارها را كرده‌اند و بلدند، به ما ياد مى‌دهند كه انسان بايد در حال نماز، خود را در حضور يك مخاطب عالى‌شأن و عالى‌مقام كه خالق هستى است و مالك همه‌ى وجود انسان است، احساس كند. هر مقدار از نماز كه توانست اين حالت را داشته باشد، به تعبير روايات اين نماز، نمازِ مقبول است و آن خاصيت و اثر را خواهد بخشيد. و ديگر آثار نماز - كه نمى‌شود آثار نماز را در چند جمله يا در چند فقره‌ى كوتاه خلاصه كرد - بر اين مترتب مى‌شود. ۱۳۸۵/۰۶/۲۷

نماز همان ذكرى است، همان آب حياتى است كه انسان به دل خود مى‌بخشد؛ نمازِ با توجه؛ توجه به معنا، توجه به اينكه در مقابل خدا قرار داريم. نماز را اين‌طورى بخوانيد. وقتى به نماز مى‌ايستيد، به ياد بياوريد كه در مقابل خداوند متعال ايستاده‌ايد و داريد با او حرف مى‌زنيد. در سرتاسر نماز سعى كنيد اين حالت حفظ بشود، آنوقت اين نماز اثر مى‌گذارد و دل انسان را مثل اكسير عوض مى‌كند. اكسير ماده‌ى كيميايى است كه مى‌گويند مس را طلا مى‌كند. دل ما از مس هم كه باشد، اكسير ذكر آن را به طلا تبديل مى‌كند. اين، خيلى مهم است. ۱۳۸۶/۰۲/۱۹

منبع: پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR