حدیثی درباره امام حسن علیه السلام

امام باقر علیه السلام: لَمَّا حَضَرَ الْحَسَنَ‏ بْنَ عَلِيٍّ ع الْوَفَاةُ بَكَى فَقِيلَ لَهُ يَا ابْنَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ تَبْكِي وَ مَكَانُكَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ مَكَانُكَ الَّذِي أَنْتَ بِهِ وَ قَدْ قَالَ فِيكَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا قَالَ وَ قَدْ حَجَجْتَ عِشْرِينَ حِجَّةً رَاكِباً وَ عِشْرِينَ حِجَّةً مَاشِياً وَ قَدْ قَاسَمْتَ رَبَّكَ مَالَكَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ حَتَّى النَّعْلَ فَقَالَ ع إِنَّمَا أَبْكِي لِخَصْلَتَيْنِ هَوْلِ الْمُطَّلَعِ وَ فِرَاقِ الْأَحِبَّةِ. (الزهد، ص79)

امام باقر علیه السلام فرمودند:
هنگامى كه وفات امام حسن مجتبى علیه السلام فرا رسيد گريه مى‌كرد، به ايشان گفته شد: اى فرزند دخت رسول خدا! با موقعيتى كه شما نزد رسول اللّه صلی الله علیه و آله‌ دارید و موقعيت آنچنانى كه خود دارا هستى و با آن سخنانى كه رسول خدا در عظمت و فضايل شما فرموده است، با آن كه بيست بار سواره و بيست بار پياده، حجّ‌ خانه خدا انجام داده‌اى و سه بار ثروت خود را براى خدا و حتى كفش خود را تقسيم كرده‌اى، گريه مى‌كنى‌؟!
حضرت فرمودند: براى دو چيز گريه مى‌كنم: نخست: شدّت و سختى عالَم قبر و قيامت، دوم: جدايى از دوستان مورد علاقه.