عشق و طرب و باده به وقت سحر افتاد

افـطـار بـه مــی کرد بـــرم پیـــر خرابات

گفتـــم که تو را روزه به برگ و ثمر افتاد

بــا بـــاده وضو گیــر که در مذهب رندان

در حــضــرت حـق این عملت بارور افتاد

عالمان ربانی، چلچراغ‏هاى پر فروغى هستند كه در هرعصرى، در آسمان علم و عمل

مى‏ درخشند، و با كسب نور و گرما از خورشید رسالت و امامت، بر زمینیان تجلى

مى كنند و آنان را به سوى منابع نور و بركت دودمان وحى، رهنمون مى‏سازند، و بر بال

عرفان ناب محمدى صلى الله علیه وآله نشانده، بر مشكات ملكوت، عروج مى ‏دهند.

در میان دین باوران كفر ستیز، چهره محبوب قرن، فقیه تیزبین سیاست مدار، فیلسوف،

عارف ژرف نگر، عالم متخلق و رهبر و بنیان گذار جمهورى اسلامى، حضرت امام خمینى

رضوان الله علیه، از موقعیتى والا و ویژه برخودار است، زیرا روزها و ساعت‏ها و لحظه‏ هاى

عمر او، با مراقبه و محاسبه سپرى شد و صدها آیه قرآن را مجسم ساخت و عینیت ‏

بخشید. در این مبحث به سیره عملی امام می‌پردازیم تا ره توشه ای برای عاشقان

ماه رمضان باشد .

حضرت امام (ره) توجه ویژه‏اى نسبت ‏به ماه رمضان داشته و بدین جهت، ملاقات‏هاى

خودشان را در ماه رمضان تعطیل مى‏كردند و به دعا و تلاوت قرآن و… مى ‏پرداختند.

و خودشان مى‏ گفتند: «خود ماه مبارك رمضان، كارى است‏».

یكى از یاران امام، در این باره گفته است : در این ماه، ایشان شعر نمى‏خواندند و

نمى ‏سرودند و گوش به شعر هم نمى‏دانند. خلاصه، دگرگونى خاصى متناسب با این

ماه در زندگى خود ایجاد مى‏كردند، به گونه‏اى كه این ماه را، سراسر، به تلاوت قرآن

مجید و دعا كردن و انجام دادن مستحبات مربوط به ماه رمضان سپرى مى‏ كردند.

ایشان، به هنگام سحر وافطار، بسیار كم مى ‏خوردند، به گونه‏اى كه خادم‏شان فكر

مى‏ كردند كه امام، چیزى نخورده است!

حضرت امام رحمة الله علیه درباره رمضان چنین مى‏ سرایند:

ماه رمضان شد، مى و میخانه بر افتاد

عشق و طرب و باده، به وقت ‏سحر افتاد

افطـار بــه مى كـــرد بــرم پیر خرابات

گفتــم كـه تـو را روزه، به برگ و ثمر افتاد

بـا بــده، وضو گیـر كه در مـذهب رندان

در حضــرت حـــق ایــن عملت ‏بارور افتاد

عبادت و تهجد

از جمله برنامه‏هاى ویژه‏ حضرت امام (ره) در ماه مبارك رمضان، عبادت و تهجد بود.

امام عبادت را ابزار رسیدن به عشق الهى مى‏دانستند. و به صراحت ‏بیان مى‏ كردند

كه در وادى عشق، نباید به عبادت به چشم وسیله‏اى براى رسیدن به بهشت نگاه كرد.

اكثر آشنایان امام نقل مى‏كنند كه ایشان از سن جوانى، نماز شب و تهجد، جزء برنامه های

ایشان بود. بعضى از نزدیكان ایشان مى‏گفتند كه وقتى در ظلمت و تاریكى نیمه‏ شب،

آهسته وارد اتاق امام مى‏شدم، معاشقه امام را با ایزد احساس مى‏كردم و مى‏دیدم كه با

خضوع و خشوعى خاص، نماز مى‏خواندند و قیام و ركوع و سجود را بجا مى‏آوردند كه حقا

وصف ناپذیر بود. با خودم فكر مى‏كردم كه شب امام، حقیقتا، لیلة القدر است.

یكى از اعضاى دفتر ایشان، دراین باره مى‏گوید: پنجاه سال است كه نماز شب امام،

ترك نشده است. امام در بیمارى و در صحت و در زندان و در خلاصى و در تبعید، حتى

بر روى تخت ‏بیمارستان قلب هم نماز شب خواندند.

امام توجه خاصى به نوافل داشتند و هرگز، نوافل را ترك نمى‏كردند. نقل شده است كه

امام، در نجف اشرف، با آن گرماى شدید، ماه مبارك رمضان را روزه مى‏گرفت و با این كه

در سنین پیرى بودند و ضعف بسیار داشتند، تا نماز مغرب و عشاء را به همراه نوافل

به‏ جاى نمى ‏آوردند، افطار نمى‏كردند! و شب‏ها تا صبح، نماز و دعا مى‏خواندند و بعد از نماز

صبح، مقدارى استراحت مى ‏كردند و صبح زود، براى كارهایشان آماده مى‏ شدند.

خانم زهرا مصطفوى مى‏گوید: راز و نیاز امام و گریه‏ها و ناله ‏هاى نیمه شب ایشان، چنان

شدید بود كه انسان را بى اختیار، به گریه مى‏ انداخت.

اكثر آشنایان امام نقل مى‏كنند كه ایشان از سن جوانى، نماز شب و تهجد، جزء برنامه ‏های

ایشان بود. بعضى از نزدیكان ایشان مى‏ گفتند كه وقتى در ظلمت و تاریكى نیمه‏ شب،

آهسته وارد اتاق امام مى‏ شدم، معاشقه امام را با ایزد احساس مى‏ كردم و مى ‏دیدم كه با

خضوع و خشوعى خاص، نماز مى‏ خواندند و قیام و ركوع و سجود را بجا مى‏ آوردند كه حقا

وصف ناپذیر بود. با خودم فكر مى‏كردم كه شب امام، حقیقتا، لیلة القدر است

یكى از اساتید قم نقل مى‏ كرد: شبى میهمان حاج آقا مصطفى بودم. ایشان، خانه‏

جداگانه ‏اى نداشتند و در منزل امام زندگى مى‏ كردند. نصف شب از خواب بیدار شدم و

صداى آه و ناله ‏اى شنیدم، نگران شدم كه مگر اتفاقى افتاده است، حاج آقا مصطفى

را بیدار كردم و گفتم: «ببین چه خبر است!». ایشان نشست و گوش داد و گفت:

«صداى امام است كه مشغول تهجد و عبادت است‏».

در ماه مبارك رمضان، این شب زنده دارى و تهجد، وضعیت دیگرى داشت. یكى از

محافظان بیت مى‏ گوید در یكى از شب‏هاى ماه مبارك رمضان، نیمه شب، براى انجام

كارى مجبور شدم از جلوى اتاق امام گذر كنم. حین عبور، متوجه شدم كه امام، زار

زار گریه مى‏ كردند! هق هق گریه‏ امام كه در فضا پیچیده بود، واقعا مرا تحت تاثیر قرار

داد كه چگونه امام، در آن موقع از شب، با خداى خویش راز و نیاز مى‏ كند.

آخرین ماه مبارك رمضان دوران حیات امام، به گفته‏ ساكنان بیت، از ماه مبارك رمضان‏هاى

دیگر متفاوت بود!

به این صورت كه امام همیشه، براى خشك كردن اشك چشم‏شان دستمالى را همراه

داشتند، ولى در آن ماه مبارك رمضان، حوله‏اى را نیز همراه برمى‏داشتند تا به هنگام

نمازهاى نیمه شب‏شان، از آن استفاده كنند!

منبع: برداشت‏هایى از سیره‏ امام خمینى( ره)، ج 3