ورد عن النبی  (صلی الله‌علیه‌وآله‌وسلم) إنّه قال:

«لِما خَلَقَ اللهُ العَرشَ خَلَقَ سَبعِین ألفَ مَلك وَ قالَ لَهُم طوفوا بعرشی النور وَ سَبِّحُونِی وَ احمِلُوا عَرشِی فَطافُوا وَ سَبِّحُوا وَ ارادوا أن یَحمِلوا العَرشَ فَما قَدِروا فَقَال لَهُم اللهُ طوفوا بِعَرشِی النُّور وَ صَلُّوا عَلَی نُور جَلالِی مُحَمّد حَبیِبی وَ احمِلوا عَرشِی فَطافُوا وَ حملوه وَ قالُوا رَبَّنا أمرتَنا بِتَسبِیحِكَ وَ تَقدِیسِكَ وَ أمرتَنا أن نُصلّی عَلَی نُور جَلالِكَ مُحمّد فَننقص مِن تَسبیحِكَ فَقالَ لَهُم اللهُ یا مَلائِكَتی إذا أنتُم صَلَّیتُم عَلَی حَبیِبی مُحَمّد فَقَد سَبِّحتِمُونِی وَ قَدستمُونی وَ هَلَلتمُونی»

از پیامبر (صلی الله‌علیه‌ و آله ‌و سلم) وارد شده كه فرمود: هنگامی كه خداوند عرش را خلق كرد، هفتاد هزار فرشته را آفرید و به‌ آنها گفت عرش نورانی مرا طواف كنید و مرا تسبیح كنید و عرش مرا حمل كنید. پس طواف كردند و تسبیح كردند و اراده كردند تا عرش را حمل كنند ولی قدرت نیافتند.

پس خداوند به آنها گفت: عرش نورانی مرا طواف كنید و صلوات فرستید بر نور جلال من، محمد، حبیبم و حمل كنید عرش مرا. پس طواف كردند و حمل كردند آن را و گفتند ای ربّ ما! امر كردی ما را به‌تسبیحت و تقدیست و امر كردی ما را كه صلوات فرستیم بر نور جلالت محمد، پس ناقص گذاشتیم تسبیحت را. پس خداوند به آنها گفت: ای فرشتگان من آنگاه كه شما صلوات فرستادید بر حبیبم محمد همانا كه به‌طور قطع تسبیح كردید مرا و تقدیس كردید مرا و تهلیل كردید مرا.

امیدوارم بعد از خواندن این حدیث، معنا و مفهوم صلوات رنگ درخشان تری در نظر ما بگیرد و کمی بهتر متوجه شویم منظور مرحوم آیت الله بهجت را وقتی می فرمود:

گشتیم و گشتیم و ذکری بالاتر از صلوات پیدا نکردیم.

پی نوشت:

طبرسی، مستدرک الوسائل، ج5، ص341.