بدانیم چه بخواهـیـــم و چه نخواهیـــــــم
“رفاه مادی به ما می گوید چه بخواهیم، حال آنکه دستیابی به سعادت و آرامش منوط به آن است که
بدانیم چه بخواهـیـــم و چه نخواهیـــــــم؟
باید میان خواستن ها و نخواستن ها به گونه ای تعادل برقرار کنیم که نتیجه آن دستیابی به سعادت راستین و آرامـــــش واقعی باشد.”
“وَ عَسی أن تَکُرَهوا شیاً وَ هو خَیُر لَکمُ وَ عَسَی أن تحِبٌوا شیئاً وَ هو شَر لَکم“
برداشت از کتاب درآمدی بر نظام شخصیت زن در اسلام. محمد رضا زیبایی نژاد
تلخیص : اندیشه
شنونده خوبی نباشید!
در ادامه موضوع: چه کنم با غم دل؟
شنونده خوبی نباشید!
کوچک ترین شکل غیبت، به شکل دو نفره است؛ گوینده و شنونده.
و اگر شما شنونده خوبی نباشید، دکان غیبت تخته می شود معمولا بی تفاوتی شنونده حال گوینده را می گیرد.
شما هم از این ترفند استفاده کنید. علاوه بر این می توانید فرد غیبت شونده را که در واقع مظلوم واقع شده با کلمات خوب و تحسین و تمجید حمایت کنید مثلا بگویید: “نه بابا، این طورها هم که می گویی نیست.” یا “فلانی یه عالمه حسن دیگر هم دارد.” یا “چرا حالا این همه موضوع را بزرگ می کنی. مگر ما خودمان بی ایرادیم.” این طوری دماغ غیبت کننده را فشار کوچکی داده اید و او را به خود آورده اید. : )
مطلب بعدی:
گاهی غیبت خوب است!
منبع: هفته نامه زن روز، نیلوفر حاج قاضی.
چه کنم با غم دل؟
در ادامه موضوع : به بهانه آزادی بیان!
چه کنم با غم دل؟
معمولا غیبت با یک دور هم جمع شدن ساده و یک گپ کوتاه شروع می شود و گاهی آن قدر قباحت این موضوع از بین می رود که دوستان به شوخی با هم قرار می گذارند؛ “فلان جا جمع شیم و کمی بحث شیرین غیبت کنیم!”
حالا ممکن است ما بخواهیم دختر خوبی شویم و تصمیم جدی برای ترک این کار بگیریم.
اولین قدم استفاده از عقل و منطق است و در عین حال زبان به دهن گرفتن! اصولا کسانی که کمتر حرف می زنند، کمتر غیبت می کنند و طبیعتا دردسرهایشان هم کمتر است. خیلی از افراد با وجودی که علاقه زیادی به غیبت دارند می ترسند که نامشان برای فرد غیبت شونده، فاش شود. به همین خاطر معمولا غیبت با جمله “یک چیزی، می گم، … به کسی نگی ها!” شروع می شود. در این جور مواقع اگر بر عطش سیری ناپذیر خود برای شنیدن موضوع غلبه کنید و دست رد بر سینه گوینده بزنید، برنده شده اید.
می توانید خیلی راحت بگویید: “قول نمیدم که به کسی نگویم. پس به من نگو”
این طوری خیلی راحت و محترمانه توی شکم غیبت کننده رفته اید. : )
مطلب بعدی:
شنوده خوبی نباشید
منبع: هفته نامه زن روز، نیلوفر حاج قاضی.
به بهانه آزادی بیان!
به بهانه آزادی بیان!
غیر از درد دل و حسادت، اینترنت پدیده مهم و تاثیرگذار دیگری است که در کنار تمام کاربردهای خوب و بدش نقش مهمی در فضاسازی و آماده کردن بستر مناسب برای غیبت و گاه تهمت دارد.
در واقع در این فضای مجازی به بهانه آزادی بیان و اندیشه، عرصه برای جولان باز است و بسیاری از کاربران بدون نظر گرفتن عواقب احتمالی آن به تخریب شخصیتی آدم ها مشغول می شوند. حالا این تخریب می تواند در محدوده های کوچک وبلاگ های دوستانه باشد و یا در عرصه های سیاسی و مملکتی. به خصوص که پای انتخابات هم در میان باشد.
از آنجا که مطابق با احکام فقهی یکی از موارد وجوب ارتکاب غیبت وقتی است که مثلا قرار است فرد ناصالحی مسئولیت مهمی را عهده دار شود و زمام امور را بدست بگیرد، گاه در این عرصه خیلی افراد فرصت طلب وارد میدان شده و به تخریب از طریق غیبت مشغول می شوند. در این هنگام است که اگر این فرد حتی دارای یک نقطه ضعف کوچک هم باشد، بدون در نظر گرفتن توانمندی های وی، ابعاد مختلف خصوصی او زیر سوال می رود و حتی شخصی ترین مسائل زندگیش مقابل چشم و گوش میلیون ها مخاطب قرار می گیرد.
مطلب بعدی :
چه کنم با غم دل؟!
منبع: هفته نامه زن روز، نیلوفر حاج قاضی.
