چه کنم با غم دل؟
در ادامه موضوع : به بهانه آزادی بیان!
چه کنم با غم دل؟
معمولا غیبت با یک دور هم جمع شدن ساده و یک گپ کوتاه شروع می شود و گاهی آن قدر قباحت این موضوع از بین می رود که دوستان به شوخی با هم قرار می گذارند؛ “فلان جا جمع شیم و کمی بحث شیرین غیبت کنیم!”
حالا ممکن است ما بخواهیم دختر خوبی شویم و تصمیم جدی برای ترک این کار بگیریم.
اولین قدم استفاده از عقل و منطق است و در عین حال زبان به دهن گرفتن! اصولا کسانی که کمتر حرف می زنند، کمتر غیبت می کنند و طبیعتا دردسرهایشان هم کمتر است. خیلی از افراد با وجودی که علاقه زیادی به غیبت دارند می ترسند که نامشان برای فرد غیبت شونده، فاش شود. به همین خاطر معمولا غیبت با جمله “یک چیزی، می گم، … به کسی نگی ها!” شروع می شود. در این جور مواقع اگر بر عطش سیری ناپذیر خود برای شنیدن موضوع غلبه کنید و دست رد بر سینه گوینده بزنید، برنده شده اید.
می توانید خیلی راحت بگویید: “قول نمیدم که به کسی نگویم. پس به من نگو”
این طوری خیلی راحت و محترمانه توی شکم غیبت کننده رفته اید. : )
مطلب بعدی:
شنوده خوبی نباشید
منبع: هفته نامه زن روز، نیلوفر حاج قاضی.
