عجیب است! دلها را شیاطین صید کرده اند. چیزی که نیست، غصّه آخرت است.

وقتی که به قصد مجلس روضه برای توسّل به حضرت ابالفضل (علیه السّلام) راه می افتد، می رود که فلان حاجت دنیوی اش درست شود.

پس تو برای درست شدن حاجت دنیوی کار می کنی و بهانه اش را توسّل می گذاری.

اگر این حاجت تو بدون توسّل هم انجام می گرفت، دیگر کاری به حضرت عبّاس (علیه السّلام) نداشتی!

آیا گاهی شد که به این قصد متوسّل شوی که با حبّ علی (علیه السّلام) بمیرم؟ مبادا همین مختصر دوستی نیز ساعت ِ مرگ، مورد دستبرد شیاطین واقع شود؟

در روایات چنین رسیده است که بعضی سیصد هزار سال می گذرد تا به علی (علیه السّلام) برسند!

این مطلب عین حقیقت است، چرا؟ چون یک هزارم دلش علی (علیه السّلام) بوده است.
این حجابها باید برطرف گردد.

این دوستی های غیر باید زدوده شود تا به علی (علیه السّلام) برسد. یا امیرالمؤمنین! خودت نظر لطفی بفرما!
چه خوب سروده است که:

جز مهر حسین (علیه السّلام) هر آنچه باشد به دلم /  خون ساز و ز راه ِ دیده ام برون کن

امید است که ساعت مرگ با دوستی اهل بیت (علیهم السّلام) بمیریم.

از صحبتهای شهید محراب، شهید دستغیب