دو روز پیش از امروز را اگر به یاد داری، روز درختکاری بود. روزی که رسم است هر کسی از کوچک و بزرگ، می کوشد تا با کاشتن نهالی در دل خاک، نقش در پاکیزگی هوا و سرسبزی مناظر عمومی داشته باشد و با این کار، به پیشواز بهاری دل انگیز و با صفا برود. 

درخت یکی از نعمت های الهی است که  از زيباترين مظاهر خلقت و جلوه‌اي از تجليات آفريدگار عالم است.  به دليل نقش حياتي كه در زندگي تمامي موجودات زنده، به ویژه انسان ها دارد، در اسلام نیز مورد توجه خاص قرار گرفته است؛ چرا که درخت نماد آباداني و شاخص سرسبزي و خرمي، و مظهر زندگي، و باعث لطافت هوا و موجب آسايش و رفاه انسان و صفا و پاكي طبيعت است.

چنان که پیامبر خوب ما حضرت محمدصلی الله علیه و آله در اهميت درخت و درختكاري، می فرمایند: «إِنْ قَامَتِ السَّاعَةُ وَ فِي يَدِ أَحَدِكُمُ الْفَسِيلَةُ فَإِنِ اسْتَطَاعَ أَنْ لَا تَقُومَ السَّاعَةُ حَتَّى يَغْرِسَهَا فَلْيَغْرِسْهَا؛ ¹ اگر قيامت بر پا شد و در دست يكى از شما نهالى بود، اگر كمى پيش از قيامت توانست آن را بكارد، بايد بكارد.»

در فواید درخت و درختکاری بسیار گفته اند. حال سؤال اینجاست، که من و تو به عنوان طلبه و مبلغ دین الهی چه درختی می توانیم بکاریم؟

رفتار (عمل)، گفتار و فعالیت تبلیغی ما، باید درختی باشد تا بتواند به دیگران نفع برساند، موجب حیات و طراوت و آبادانی باشد. آنچه را کاشتیم باید آبیاری کنیم تا بارور شود. درخت خود را نیمه رها نکنیم. در این راه صبور باشیم تا حاصل و ثمره اش نمایان شود.

ای رفیق! این شعر کودکیمان یادت است؟

به دست خود درختی می نشانم*به پایش جوی آبی می کشانم*کمی تخم چمن بر روی خاکش *برای یادگاری می فشانم*درختم کم کم آرد برگ و باری*بسازد بر سر خود شاخساری*چمن روید درآنجا سبز و خرم * شود زیردرختم سبزه زاری*به تابستان که گرما رو نماید* درختم چتر خود را می گشاید *خنک می سازد آنجا را ز سایه*دل هر رهگذر را می رباید …

من از مُفصّل اين نكته مُجملي گفتم
تو خود حديث مُفصّل بخوان از اين مُجمل

__________________________________________

1. مستدرك الوسائل، ميرزا حسين نورى، قم، مؤسسه آل البيت علیهم السلام، اول، ج 13، ص460.

     به قلم اندیشه پایه اول رشته تفسیر و علوم قرآن