گاهی وقتی به درگاهش می‌روم و خدایم را می‌خوانم و گمان می‌کنم که جوابی نمی‌شنوم، به خود می گویم پس چه شد آن اجابتی که وعده‌اش را در قرآن داده بود؟ مگر نه اینکه خودش فرمود “ادعونی استَجِب لَکُم“؟ غافل از آنکه استجابت دعا مقدمه‌ای می‌خواهد. باید خود را مرور کنم که چه کرده‌ام که اجابت نمی‌شوم؟

پاسخ سوال در کلام نورانی امام علی (علیه السلام) است آنجا که در زمزمه مناجاتش در دعای کمیل چنین می‌فرماید: «اللّهمَ اغفِر لِیَ الذُنوبَ الّتی تَحبِسُ الدُّعاء.» مهربان خدای من؛ ببخش بر من گناهانی را که دعایم را محبوس می کند و به مرحله استجابت نمی‌رساند.

با تأملی در کلام نورانی امیر المومنین (علیه السلام)، این نکته هویدا می‌شود که یکی از اسبابی که باعث عدم استجابت دعا می‌شود، گناه کردن و نافرمانی کردن از خداوند است.

در کشاکش این دنیا، گاه کارهایی می‌کنی که از خودت خجالت می‌کشی. اما صد حیف از این همه مستی دنیا، که انسان را به باتلاق گناه رهنمون می‌کند. گاه از خدا حیا می‌کنم که نمک را خوردم و نمک دان را شکستم و باز خرسندم که اگر حیایی در انسان نبود، معلوم نبود شیطان مرا به کدام ناکجاآباد عصیان و سرکشی فرا می‌خواند و من ِ غفلت زده هم چنان اجابتش می‌کردم. و صد شکر خدای را که انسان را مزین به زینت حیا کرد تا در خلوت و محاسبه اعمال خود کمی از معبودش حیا کند که چه بزرگوارانه انسان را نعمت بسیار بخشید و انسان چگونه با این همه نعمت و موهبت، باز عصیان و سر کشی خدا می‌کند.