معارف مهدویت

قسمت ششم

بسم الله الرحمن الرحیم

از آنجا که تبیین مسئله مهدویت دارای ابعادی چند است، بحث از مهدویت را چنین دسته بندی کرده اند:

الف) اثبات صحت این اعتقاد شیعیان و ریشه آن:
ریشه این انتقاد برخاسته از نقل، اعم از آیات و روایات است و ضرورت آن به عنوان یکی از مسلمات اعتقادات شیعه امری است که به طور متواتر و سینه به سینه از زمان معصومین تاکنون منتقل شده است.
از آنجا که مخاطبان این نوشتار شیعیان هستند این امر را مفروغ عنه محسوب نموده و در این مختصر به نحو تفصیلی بدان پرداخته نمی‌شود.

ب) اثبات مصداق معین و مشخصی برای این مقام والا:
آنچه موجب اختلاف ادیان آسمانی عموماً و مذاهب اسلامی خصوصاً گردیده است، این قسمت از دکترین مهدویت است؛ زیرا اغلب ادیان و مکاتب، حتی مقام مکاتب غیر الهی و محرّف، به نوعی منتظر مصلح جهانی و حکومت عدل فراگیر اویند؛ و هر یک ترسیمی‌خاص از وی ارائه می کنند.
اگر چه قدر جامعی چون همین مصلح و عادل بودن و… میان آنها یافت می‌شود، لکن از یک سو آن گونه که در اعتقادات شیعی متبلور شده است، در هیچیک از ادیان و مذاهب نیست. از سوی دیگر در تعیین مصداق واقعی مهدی موعود اختلاف شدیدی است و همین سبب سوء استفاده کثیری از متمهّدان (مدعیان مهدی بودن) گشته و این گروه در هر عصر و دوره توانسته اند، گروهی را منحرف کرده و با ادعای مهدی بودن آنها را فریفته و به دور خود جمع کنند تا آنجا که اغلب اقطاب صوفیان منحرف، اول داعی مهدویت و سپس داعی نبوت و بالاخره ادعای الوهیت می نمایند.

اغلب اهل سنت نیز اگرچه اصل مهدویت را پذیرایند معتقدند که مصلح کل هنوز به دنیا نیامده و در آخرالزمان به دنیا خواهد آمد؛ اما از دیدگاه شیعه طبق احادیث صریح نبوی و معرفی و پیش‌بینی‌های ائمه هدی علیهم السلام، مصداق واقعی مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف، نهمین فرزند امام حسین علیه السلام، فرزند امام حسن عسگری علیه السلام می باشد که مادرش نرجس نام دارد. ایشان در سال ۲۵۵ هجری قمری متولد و در سال ۲۶۰ هجری قمری پس از شهادت پدر بزرگوارش به امامت رسیدند.
ولادت و امامت وی مورد تایید شیعیان خاص و واقعی که محرم اسرار بودند قرار گرفت ایشان تا سال ۳۲۹ هجری قمری در غیبت صغرا به سر بردند و توسط نوابی خاص به نام های عثمان بن سعید، محمد بن عثمان بن سعید، حسین بن روح و علی بن محمد سمری با مردم در ارتباط پنهانی بودند. پس از آن، غیبت کبرای ایشان شروع شد و نائبی خاص معرفی، نفرمودند و مردم را در مشکلات دینی و اجتماعی به نائبان عام، یعنی افرادی که دارای شرایط خاص باشند، ارجاع دادند.
به عقیده شیعه، ایشان تاکنون زنده و در بین مردم به صورت ناشناس زندگی می‌کنند و جز در مواقع استثنایی، خود را آشکار و معرفی نمی نمایند تا اینکه انتظار منتظَر و منتظِران به سر آید و فرمان الهی برای قیام و محو شرک از پهنه گیتی صادر شود.
حال کی آن زمان فرا رسد، جزء مکنونات و علم غیب الهی است.

… ادامه دارد.